In Soefisme (Tasawwuf) is Dhikr de essentiële vorm van gebed. In zijn essentie is ‘Dhikr’ het gedenken van Allah. Echter, het woord “gedenken” is een zwakke, eenvoudige uitdrukking voor Dhikr. Want in de Soefi literatuur heeft het inmiddels een groot aantal associaties verworven. In zijn woordelijk betekenis impliceert deze term: te herinneren, te loven door veelvuldig op te noemen, te repeteren, te vieren of te herdenken; de nagedachtenis als een kostbaar bezit koesteren.
In Soefisme, Dhikr vertegenwoordigt zowel een diepe ritueel en een geestelijke toestand van de geest en het hart, waarin de toegewijde de aanwezigheid van Allah wil realiseren. Zo is er de Dhikr van de geest en de Dhikr van het hart. Voor beginners kan de een tot de ander leiden maar in veel gevallen gaan ze gelijktijdig. Er is een subtiele onderscheid tussen de gezongen Dhikr en stille Dhikr, het komt overeen met de twee deuren van het hart, het fysieke en het geestelijke.
In Dhikr is er bevestiging van de aanwezigheid van Allah en de ontkenning van iets anders. Op zijn spirituele pad tijdens volwassen wording van de mens, evolueert de ervaring en betekenis van Dhikr voortdurend en rijpt samen met zijn niveau van bewustzijn.
Aanhangers van Soefisme houden zich vaak bezig met geritualiseerde Dhikr ceremonies waarvan de details kunnen variëren tussen de verschillende Soefi-ordes (Tariqahs). Elke orde of afstamming in een orde heeft een of meer geritualiseerde vormen voor groep Dhikr zoals voordracht, zang, muziek, Sama (wervelen) en Tafakkur (beschouwing).
Op de reis naar de Goddelijke Aanwezigheid is het zaad van herinnering in het hart geplant en wordt gevoedt met toegewijde lof en verheerlijking tot de boom van Dhikr diep geworteld is en zijn vruchten afwerpt in het hart. Dhikr is de kracht achter de hele reis en het fundament van de hele ontwikkeling, de kracht van heropleving uit de slaap van achteloosheid. Het is de brug naar Goddelijke Aanwezigheid.